Adwokatura jako grupa zawodowa przyznaje się niekiedy, i słusznie, do tradycji jeszcze antycznej, ale żeby sięgnąć obecnego kształtu, kształtowała się w Europie przez wiele stuleci.

Patronem adwokatów jest trzynastowieczny święty Iwo z Bretanii (Yves Helory, 1253–1305), proboszcz, sędzia, w końcu – adwokat,  który  praktykę  adwokacką   rozumiał   jako  służenie  drugiemu  człowiekowi  bez  względu  na  jego  pochodzenie
i majątek, zaś odziedziczony po rodzicach dom przeznaczył na klasztor oraz przytułek dla ubogich.

Jeszcze  wcześniej,  tysiąc  lat  temu,  Bolesław  Chrobry  ustanowił  obrońców  dla  wdów  i  sierot  po  rycerzach  poległych
w wyprawie na Saksonię, nie można jednak mówić jeszcze wówczas o narodzinach zawodu adwokata jako profesji wykonywanej stale, samodzielnie i autonomicznie. I podobnie działo się w kolejnych stuleciach. Sędziowie zajmowali się zastępstwem procesowym, czego zakazał im Władysław Jagiełło w statucie z 1423 roku, zaś w konstytucji sejmu krakowskiego z 1543 roku, pierwszym akcie prawnym, który wyraźnie dotyczył profesjonalnych zastępców procesowych, dopuszczało się do praktyki obrońców z „pełnomocnictwa panów”, u których służyli.

W dobie renesansu i później, zwłaszcza z nadejściem oświecenia, ranga i status zawodu adwokata (obrońcy) ewoluowały, stając się odrębną i samodzielną profesją, z czasem dążącą do utworzenia niezależnych od władzy państwowej korporacji. Zawód adwokata stał się wówczas zawodem wolnym i niepowiązanym z żadnym innym zajęciem.

Na początku XIX wieku Antoine Claire Thibaudeau (1765–1854), członek Zgromadzenia Narodowego w czasie rewolucji francuskiej, współtwórca kodyfikacji napoleońskiej, pisał: „zawód adwokacki to nienaruszalne schronienie wiedzy, uczciwości, wolności   i   honoru”.   Późniejsze   regulacje   zasad   funkcjonowania   stanu   adwokackiego,  w  okresie  zaborów
i w wolnej Polsce, podchwyciły i kultywowały ową myśl, uzależniając jednak czasem wykonywanie zawodu adwokata od nadzoru sądów.

Obecnie niezależność to jeden z podstawowych filarów, kanonów i pryncypiów zawodu adwokata. Adwokat ma w swoich działaniach świadomość niezależności i działa tylko w interesie klienta i prawa.

Prawo o adwokaturze stwierdza w art. 1 ust. 3:

Adwokat w wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych podlega tylko ustawom. 

Dość powszechne jest przekonanie, że skorzystanie z pomocy adwokata to ostateczność, że pomoc ta nie jest niezbędna na  co  dzień.  A  przecież  każda  dziedzina  naszego  życia  jest  regulowana   przez  przepisy  prawne,  od momentu narodzin,
a nawet wcześniej – do momentu zakończenia naszego życia, a nawet dłużej. Z tego względu, w gąszczu przepisów prawnych, często niespójnych, niejednolitych i wewnętrznie sprzecznych, potrzebny jest wykwalifikowany możesz potrzebować pomocy profesjonalnego pomocnika – adwokata zależą w ogromnej mierze od tego, czym się zajmujesz, co robiłeś w przeszłości i co zamierzasz. Bo pomoc adwokata to nie tylko rozwiązywanie problemów bieżących – to także planowanie i przewidywanie Twoich przyszłych działań, tak by uniknąć przyszłych problemów.

Pomoc prawna udzielana przez adwokata może dotyczyć kilku dziedzin, które często się przenikają, przez co samodzielne odnalezienie się w zawiłościach przepisów prawnych może być bardzo trudne. Adwokat, specjalizujący się w danej dziedzinie (zakres specjalizacji przedstawiamy na stronie www.lodz.adwokatura.pl) może Ci skutecznie poradzić i reprezentować Twoje interesy we wszystkich dziedzinach prawa.

Celem znalezienia profesjonalnego rozwiązania dla Twoich spraw możesz skorzystać z pomocy adwokata także w mediacji prowadzonej na etapie przedsądowym bądź ze skierowania sądu w postępowaniu sądowym. Adwokat w mediacji może reprezentować Cię  jako pełnomocnik bądź poprowadzić mediację jako mediator.